U početku se regatavalo na gucevimna i pasarama koji su bili posebno građeni samo za regate, a kako je krajem 19. i početkom 20. stoljeća na Lošinju bilo 7 brodogradilišta, bilo je pitanje časti i prestiža čija će pasara pobijediti na regati.
Zbog specifičnosti malološinjske uvale gdje ljeti uglavnom prevladavaju termički vjetrovi i maestral, uz minimalne valove, lošinjska regatna pasara je drugačija nego na drugim dijelovima Jadranskog mora. Široka na glavnom rebru, s velikom kvadraturom jedara za svoju veličinu te duboke kobilice po cijeloj dužini, osobito na krmi, s dubokim kormilom. Koristila se tzv. Marconi snast, jer je dugačak sošnjak paralelan s jarbolom podsjećao na ondašnje Marconijeve antene za telegraf. Takvo jedro, po kroju slično današnjim jedrima, bilo je naprednije od latinskog i oglavnog jedra i s njim su barke mogle jedriti puno više u vjetar.
Iz tih pasara nastala je nacionalna klasa jedrilica tipa L-5 koju je projektirao Lošinjan Anton Martinolić, a iz kojih je zatim nastala olimpijska klasa Star. Upravo su Agostino Straulino i Nicolo Rode osvojili titule dvostrukih olimpijskih pobjednika (Helsinski, 1952. i Melbourne, 1956.) te trostrukih svjetskih prvaka u jedrenju u klasi Star.
Lošinj je bio jedino mjesto na istočnom Jadranu gdje su se posebno gradile jedrilice za regatavanje. Služile su za izlete i ribarenje, a na tradicionalnim jedriličarskim regatama predstavljale su svoje konstruktore i prikazivale sportske performanse. Upravo na osnovu starih fotografija koje su prikazivale regate pasara u malološinjskoj luci, po originalnim nacrtima izrađene su dvije lošinjske regatne pasare.
